നിനക്കറിയുമോ നിലനിൽപ്പിന്റെ അനന്തദു:ഖങ്ങളെപ്പറ്റി....

പ്രിയപ്പെട്ട പെൺകുട്ടീ
നിന്റെ കത്തുകണ്ടു.
നിനക്ക് തോന്നുന്നതൊക്കെയെഴുതി
നീയങ്ങുപോകും
വായിക്കുന്നവരെന്തുകരുതുമെന്നൊരു
ഉപബോധം
നിനക്കുണ്ടാവേണ്ടതവശ്യമെന്നറിയുക..
നീ പോരിടുന്നതെന്തിനെന്നനിക്കറിയാം
ആരുടെയും മുന്നിൽ നീ
ഭിക്ഷയാചിക്കുകയില്ലെന്നുമറിയാം..
കാഞ്ചനക്കൂടുകളിലെ സ്വാതന്ത്രമോ
ഒരു കടലാസുഹൃദയമോ
നിനക്കാവശ്യമില്ലെയെന്നുമറിയാം
നീയെഴുതുന്നതൊക്കെ ശരിതന്നെയെങ്കിലും
നിന്റെയീ രീതിയെനിക്കത്രപ്രിയമായി
തോന്നുന്നുമില്ല..
നീയിപ്പോഴൊധികമൊന്നും
ചിന്തിക്കുന്നുമില്ലയെന്നറിയാം
നിന്റെവിരലിലെന്തുണരുന്നോ
അതു നീയങ്ങെഴുതും..
ഒരു ചിന്താശകലമൊരു
മഷിപ്പാടിലൂടെയെഴുതിനീട്ടിയാൽ
അതൊരു ഭാഗം മാത്രമെഴുതും
ഒരന്യായപത്രികയെന്നു
നീ പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കും
(അതിലൊരു സത്യമുണ്ടെന്നത്
സ്വകാര്യമായിരിക്കട്ടെ)
അങ്ങനെയെഴുതുന്ന സ്ഥിരചതുരങ്ങളോടുള്ള
നിന്റെ ബഹുമാനമെന്നേ നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്ന്
നീയെത്രയോവട്ടം പറഞ്ഞും കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു..
എത്രയോ വെട്ടിക്കുറുക്കി ചുരുക്കിയെഴുതിയാലുമതിലൊക്കെ
നിന്നെയൊന്നുകുരുക്കാനൊരു കയർതുണ്ടുമുണ്ടാവും
പക്ഷെ നീയെത്രയനായാസമാണാ 
കുരുക്കുകളഴിച്ചു മുന്നോട്ടുനീങ്ങുന്നത്
പ്രിയപ്പെട്ട കുട്ടി;
നിനക്കറിയുമോ?
നിലനിൽപ്പിന്റെ അനന്തദു:ഖങ്ങളെപ്പറ്റി
അങ്ങനെയൊന്നിലാണിന്നീപുഴ..
അനേകദിനങ്ങളുടെ ആധിയും വ്യാധിയും
വിസ്മൃതിയിലേയ്ക്കൊഴുകി മായ്ക്കാൻ
ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു ....
അതിനിടയിൽ നീയിങ്ങനെ
പുരാവൃത്തമെഴുതിതുടങ്ങിയാലിനിഞാനെന്തുചെയ്യും
നിന്റെ മഴയും മഴക്കാറും കടലുമൊക്കെ നല്ലതു തന്നെ
പക്ഷെ നിന്റെ മഴയിടയ്ക്കിടയ്ക്ക് പേമാരിയാവുന്നു
കടലുമതുപോലെതന്നെ
ഒരു നാൾ ശാന്തം പിറ്റേന്നുറഞ്ഞുതുള്ളുന്നു..
നിലാവുപോലെ ഞാനൊന്നു മന്ദഹസിക്കാൻ
ശ്രമിക്കുമ്പോൾ പോലും പഴയപോലൊരു 
സ്വാഭാവികതയുമതിനുണ്ടാവുന്നില്ല..
ഞാനുമിപ്പോൾ നിലനിൽപ്പിന്റെ
അനന്തദു:ഖങ്ങളെന്തെന്നറിഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു...
പ്രിയപ്പെട്ട കുട്ടീ;
നിന്നെപ്പോലെതന്നെയെന്ന് സ്വകാര്യമായി 
പറയാനും ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കാം...